Eindelijk, we fietsen op sneeuwhoogte

Zo 24 april
Léon- Payares  :  69 km
Hoogtemeters:   679
Het weer: bij start 3 graden en zonnig. Bij aankomst 10 graden en bewolkt
Slaapplaats fiets: in een oud krakkemikkig koeienschuurtje, met zeker 40 cm koeienstront over de hele vloer van het schuurtje, waarvan bijna alles opgedroogd was, behalve de bovenste 10 cm. Jakkes!!! Wat zullen die fietsen morgen stinken!
Overnachting : Pension El Mirador, Payares

Lieve allemaal,
Na 2 volle dagen in de kou en de regen in ons hotel en in Leon te zijn geweest, hadden we het wel gezien. Het hotel was prima, zou het aan iedereen aanraden! Alles goed voor elkaar, voelde als een grote verwennerij! Heerlijke SPA ook! En natuurlijk lekkere drankjes en hapjes in de hele stad. Maar we willen graag door, en dat was met die regenbuien en de kou echt niet mogelijk. Zelfs de spanjaarden lopen in een dikke winterjas en met een muts op. Dus dat was wel effe balen!
We ontmoeten nog een Nederlander die al 3 weken de Jacobsroute loopt. Hij vertelde dat je de Pyreneeën nog niet over kan ivm het slechte weer.
Maar vanmorgen scheen de zon weer, het was wel koud, maar droog!
Nadat we onze fietsen teruggevonden hadden ( we waren ze even kwijt, stonden op een andere verdieping in de parkeergarage dan wij dachten) konden we snel op pad. De route vandaag gaat door het Cantabrisch gebergte.
Dat betekent een hoop omhoog fietsen! Het eerste stukje Leon uit viel nog wel mee, beetje vals plat. Later ging het geleidelijk aan omhoog. Gelukkig niet heel steil, maar toch steeds naar boven. Om ons heen zagen we hoge rotsen en sneeuw..Een riviertje stroomde mooi langs de weg. Boven onze hoofden zweefde een grote vogel. Misschien een gier, dat kon ik niet zo goed zien.
Lekker in het zonnetje koffiegedronken op een terrasje, dit keer weer met churros.
Een stukje verder, oh jee, tunnels. Geen grote gelukkig, maar toch niet fijn. Ik denk dat er een stuk of 4 waren door de rotsen heen. Gelukkig kon je bij alle tunnels als je erin ging, ook al zien dat je er weer uit ging. Het was gelukkig rustig ( zondag) maar toch had ik er wel de bibbers van.
We komen steeds dichter bij de sneeuw. Mooi is dat. Spanje 2022. Niet te geloven.
Op het hoogste punt (1368 meter) is een barretje, daar hebben we even wat gedronken, de houtkachel was daar aan. Lekker warm. En even naar Max Verstappen  gekeken. Buiten is het prachtig! Wat een uitzicht! Fenomenaal! Hoge bergen om ons heen met grote sneeuwvlaktes, diepe dalen met leuke kleine weggetjes.
Maar ja, we moeten ook weer naar beneden en dat is wel andere koek. Afdaling van 17% , dat is in de remmen knijpen!
Gelukkig hoeft dat niet zo lang, want na 3.5 km  komt ons pension in zicht. Een authentieke bar met kamers erboven, ook erg authentiek. Haha..alles ruikt hier naar koeien. Dus eerst het raam maar open en dan is het weer genieten van die mooie bergen. Fiets opgeborgen in de koeienschuur, en de eigenaresse van het pension gaat voor ons een vast heerlijk avondmaal koken. Wat wil je nog meer?

Liefs, Gerrit en Maureen