Het venijn zit in het staartje

2 April
Castilblanco-Almaden de la Plata  30.5 km

Lieve allemaal,

Vandaag kiezen we ervoor om een minder lang stuk te fietsen. We hebben een mooie onverharde route gevonden , en na gisteren weten we dat ons dat meer tijd kost , want er kan zomaar van alles gebeuren....
Na een lekker ontbijtje in de plaatselijke bar fietsen we het dorp uit. Castilblanco is een mooi wit dorpje in Andalusie. De eerste 16 km fietsen we over de verharde weg. Het gaat op en neer, maar is goed te doen. Het is rustig vandaag, behalve wat motorrijders en een enkele auto is er niemand op de weg. Wel zien we redelijk wat wandelaars. Het is een mooie weg, veel open land met kurkeiken en prachtige hacienda's. We fietsen op ons gemak, lekker alles bekijken. Het is vroeg in het jaar, maar hier zijn al prachtige bermen. Veel brem en lavendel.
Na 16 km komen we aan bij het onverharde stuk, het natuurpark Sierra del Norte. Bij de ingang van het park zit een mevrouw en zij spreekt ons aan. Ze is Nederlands en vraagt of we de route wel gelezen hebben. Er zit namelijk een erg steil stuk in. Ze snapt wel dat we onverhard willen fietsen, want dat park is natuurlijk prachtig, maar toch vraagt ze zich af of het verstandig is.
Wij hebben de route van te voren goed bekeken en ook foto's gezien. Dus wij denken dat het wel kan. Beetje Pippi Langkous....
De route is werkelijk schitterend en goed fietsbaar. Het is een pad met rode zandgrond, veel langs kurkeiken en het heuvelt licht..watertjes met prachtige kleine, witte bloemetjes in heel mooi helder water.  Langzaam aan gaan we omhoog, het gaat allemaal prima! Onderweg pakken we onze stoeltjes erbij en zitten heerlijk in de natuur aan een watertje te lunchen. Life is good...
Maar ondertussen komen we wel steeds hoger en hoger..en ineens zien we een heuvel met een enorme steile helling ( uit de verte gezien lijkt het een zandpad). We kijken elkaar eens aan en zijn toch wel bang dat we daar niet tegenop op kunnen fietsen. Er lopen ook 2 duitse mannen, die zien dat ook niet zo erg zitten.
Het is wel grappig. Ons tempo omhoog is net zo snel als dat van de wandelaars. We komen onderweg dus ook steeds dezelfde mensen tegen.
En ja hoor. Wij moeten tegen de helling op. De helling was ongeveer 80 meter hoog en 400 meter, dus dat is een stijging van 20% met een ondergrond van losse stenen en kleizand. Hoe dan???
Terug willen we ook niet meer. Dus hebben we geen keuze. We gaan dat gewoon doen..nou, zo simpel was het niet. Ik kreeg mijn fiets niet omhoog, zelfs niet als ik er naast liep. Zo steil.
Dus opnieuw bedacht hoe we dat aan gingen pakken. En ja..de oplossing was: eerst met 1 fiets naar boven. Gerrit loopt met de fiets en ik duw aan de achterkant bij de bagagedrager.  Het was hilarisch, bijna de slappe lach ervan. Jut en Jul op pad. Om de paar meter moesten we ook even stilstaan om op adem te komen. Een gehijg en gepuf, wat een gedoe. Het was erg zwaar, maar het lukte! Daar boven op de top was het een prachtig uitzicht.
Nadat we wat bijgekomen waren, liepen we naar beneden om de andere fiets te halen die achtergebleven was. Onderweg kwamen de Duitsers nog aanzweten. Poehpoeh..ze vonden ons wel sterk🤣. Ook de andere wandelaars keken met ontzag naar ons.
De andere fiets op dezelfde manier naar boven, we zeiden maar tegen iedereen dat we het zo mooi vonden, dat we die helling maar 2 x deden ipv 1x.
Aan het einde vd middag kwamen we aan in het dorp Almaden. Tot onze schrik overal de accomodaties vol, dus nu slapen we in de gemeentelijke herberg met 12 stapelbedden op een slaapzaal. Hopelijk gaat dat goed vannacht. Omdat we dus wat laat waren, hebben we allebei een bovenste bed. Maar goed, we kunnen slapen!
Liefs van ons!